Zostały niedawno zakończone prace remontowe w jednym z mieszkań komunalnych usytuowanym przy ulicy Kanonia 10/12/14. Remont obejmował konserwację gzymsu z cegły, który wykonywany był za pomocą średniowiecznych cegieł. Ten rarytas jest jednym z niewielu fragmentów kamienic, które przetrwały prawie całkowite zniszczenie podczas powstania warszawskiego.

Kamienice zostały zbudowane w XVI wieku dla kanoników warszawskich. Są one położone za katedrą św. Jana Chrzciciela, między miejscem dawnego cmentarza a obronnym murem Starego Miasta. Choć przeszły przebudowy w XVII i XVIII wieku, zostały niemal całkowicie zniszczone podczas powstania warszawskiego.

Spalone zostały wszystkie stropy, a zburzone wszystkie ściany, z wyjątkiem elewacji frontowej budynku przy ulicy Kanonia 10 i małego fragmentu parteru budynku przy ulicy Kanonia 12. Ocalałe częściowo ściany graniczne pomiędzy poszczególnymi budynkami. Proces odbudowy kamienic trwał od 1957 do 1959 roku.

Następnie przeprowadzono badania zlecone przez Biuro Stołecznego Konserwatora Zabytków. Wyniki potwierdziły, że poza wewnętrzną ścianą z ceglanym fryzem i elewacją, wszystkie pozostałe ściany są nowe i pochodzą z epoki odbudowy.

Ceglany gzyms jest oryginalnym, historycznym elementem dekoracyjnym wewnątrz budynku, który przetrwał wojnę i został zachowany podczas powojennej odbudowy. To jedno z nielicznych miejsc, oprócz piwnic, gdzie można zobaczyć struktury ceglane. Są one wymurowane z historycznej „palcówki”, czyli średniowiecznej cegły o wymiarach średnio 8x13x27 cm, na jednolitej zaprawie piaskowo-wapiennej.

Jednak do dziś nie jest pewne, jaką funkcję pełniła ta część budynku – czy była to reliktywna ściana po przekształceniach związanych z usunięciem sklepienia, czy też resztki podbudowy pod belki stropowe, a może ściana została tak skonstruowana, aby poszerzyć pomieszczenie przez wybrzuszenie ściany i jej pocienienie.

Kiedy remont mieszkania komunalnego prowadzony był przez ZGN Śródmieście, postanowiono przeprowadzić prace konserwatorsko-restauratorskie na ceglanym fryzie. Zlecenie na te prace zostało wydane w ubiegłym roku przez Biuro Stołecznego Konserwatora Zabytków. Cegła fryzu była początkowo spoinowana zaprawą cementową, a fugi pomalowane białą farbą. Prace konserwatorsko-restauratorskie polegały między innymi na oczyszczeniu powierzchni z kurzu, usunięciu nowoczesnej zaprawy cementowej i rekonstrukcji spoin za pomocą zapraw na bazie wapieni-trasowych, o właściwej porowatości i kolorystyce.